Rozdział X

HEJ!
Przepraszam, przepraszam, że tak długo musieliście czekać na kolejny rozdział, jestem ostatnio dosyć rozkojarzona, co ten Bieber robi z człowiekiem ._. Obiecuję, że się poprawię! :D

Leon

Dziś w końcu przestało padać. Postanowiłem, więc umówić się gdzieś z Violą, od dłuższego czasu mało ze sobą rozmawiamy, mam wrażenie, że ona mnie unika. Ale... To pewnie moje beznadziejne przypuszczenia, a wszystko dlatego, że Ją kocham. Szkoda tylko, że ona o tym nie wie.. 

-Muszę Jej to powiedzieć jak najszybciej..- Pomyślałem.- Zanim kto inny się do Niej dobierze! 

Myśl o tym, że ktoś może mi ją odebrać doprowadzała mnie do szaleństwa, wstałem więc i czym prędzej poszedłem do Jej pokoju, by się umówić. 

-Violu.. Jesteś?- Spytałem nieśmiele.

-Leon! Cześć!- Wykrzyczała Violetta.- A co Ty tu robisz?

Usiadłem na rogu Jej łóżka, cieszyłem się, że tak mile mnie przywitała.

-Więc... Dziś nie pada to może byśmy...- Zacząłem.

-Tak!- Uśmiechnęła się i musnęła mój policzek. 

Zarumieniłem się, wiedząc, że teraz już nikt ani nic nie stoi nam na przeszkodzie. Jak na razie... 

Naty

-Boże jaki ten jeden z nauczycieli tańca jest cudowny...- Siedziałam rozmarzona na łóżku, podpierając się lewą ręką o nocny stoliczek.- A Ty Ludmiła, jak myślisz, który z Nich to największe ciacho? 

-Leon!- Wyrwała szybko.
-Coo?- Spytałam z niedowierzaniem.
Ludmiła siedziała na skraju swojego łóżka wyraźnie załamana. Usiadłam obok niej, by dowiedzieć co się stało.
-On Ją kocha prawda?- Zrobiła minę porzuconego szczeniaka, a Jej oczy zaświeciły się przez kropelki łez.
Przytuliłam Ją, nigdy nie widziałam Jej w takim stanie.

Tomas

Cały czas myślałem o Francesce. Brakowało mi Jej, gdy przy mnie nie była. Kiedy rozmawiamy moje oczy się śmieją, a wnętrze wypełniają motylki. Nareszcie... Pierwszy raz w życiu myślałem o innej dziewczynie, niż Violetta. Czekałem na to długo i w końcu znalazł się ktoś, kto zajął Jej miejsce. Francesca była odpowiednią osobą, rozumiała mnie jak nikt inny, zawsze była przy mnie, gdy było mi źle i śmiała się z moich żartów, nawet jeśli wcale nie były śmieszne.

-Czy to nie idealna dziewczyna?- Zapytałem sam siebie. 

Muszę Jej to wszystko powiedzieć, w końcu jesteśmy w Paryżu, tutaj miłość zawsze jest o wiele silniejsza niż w innych zakątkach świata. Wyciągnąłem telefon z kieszeni i wykręciłem Jej numer.

Olga

-Oooch Ramallo! Tak strasznie tęsknie za naszą kruszynką!

-Olgo uspokój się! Już wszyscy mamy Cię dość! Każdy za nią tęskni, ale bez przesady!- Krzyknął Ramallo w moją stronę.

Spojrzałam na Niego zawiedziona, On nigdy mnie rozumiał! Nigdy! Nigdy nie potrafił wesprzeć! 

-O czym tak głośno rozmawiacie?- Do kuchni nagle wszedł pan German z Angie.

-Olga znów dramatyzuje, że Jej życie bez Violi nie ma sensu.- Odparł Ramallo, wyglądając ukradkiem spod gazety, która wyraźnie Go wciągnęła. 

Pan German podszedł do mnie i pogładził mnie po fartuchu, wiem, że zrobił to tylko dlatego, że jest miłym i dobrym człowiekiem. 

-Wszyscy za Nią tęsknimy. Angie... A nie zadzwoniłabyś do tego całego Pablo spytać, czy możemy ją odwiedzić?- Spytał nagle.

-Cooo?!- Krzyknęła Angie, spoglądając na swojego chłopaka. 

Violetta

Za chwilę miałam mieć randkę z Leonem. Cieszyłam się, pierwszy raz od kilku dni w końcu zdobył się na odwagę i to zrobił, byłam strasznie ciekawa gdzie mnie zabierze, co będziemy robić.. 

-Gotowa?- Spytał nagle głos stojący za mną.

Leon ubrany był w moją ulubioną zieloną koszulę i czarne spodnie, a w ręku trzymał małego lizaczka w kształcie serduszka.

-To dla Ciebie.- Uśmiechnął się szeroko i wręczył mi Go. 

Podziękowałam mu przez lekkiego całusa, po czym wyszliśmy z hotelu. 

-Więc... Gdzie mnie zabierasz?- Spytałam, rozpakowując swój prezent.

-Już jesteśmy.- Odparł.- Wiesz... Nie powinniśmy odchodzić zbyt daleko.- Zaśmiał się, spoglądając na Mnie.

Tak... Miał rację, pewnie znów byśmy się zgubili, albo coś w tym rodzaju. 

-Usiądźmy.- Wskazał ręką na pobliską ławeczkę. 

Usiadłam zakładając nogę na nogę i czekając na jakiś Jego pierwszy ruch.

-Okej.- Powiedział.- Musimy pogadać.

Uśmiechnęłam się, mówiąc, aby ciągnął dalej.

-Wiesz co do Ciebie czuję... 

-Nie?- Zaśmiałam się przedrzeźniając się z Nim.

Spojrzał na mnie speszony tym co powiedziałam, przysunął się powoli i pocałował. 

-Kocham Cię. Naprawdę.- Spojrzał mi w oczy, a Ja czułam jak motyle w moim brzuchu chcą wyskoczyć.- Violetto... Będziesz moją dziewczyną?

Krótki jakiś ._. Nie mam ostatnio weny, ale miejmy nadzieję, że szybko mi wróci!