Rozdział XV

Przepraszam, że wczoraj nie dodałam, ciężki dzień ._. A dziś jestem strasznie niewyspana, do 2 w nocy czytałam Dangera od samiutkiego początku, każdy się tak zachwalał więc przeczytałam i się na maksa wkręciłam, chcę takiego chłopaka kurde, no tylko żeby nie zabijał ludzi XD Ale okej do rzeczy, czekacie zapewne na nowy rozdział, a ja się rozgaduję ;o

Leon

-Mogę wejść?- Uchyliłem lekko drzwi, widząc przez nie Violę opierającą się na stoliczku nocnym. 

-Jasne, wejdź.- Uśmiechnęła się promiennie, wskazując swoją dłonią, bym wszedł. 

Podszedłem do Niej i ukucnąłem tak, żeby być na równi z Jej oczami.

-Hej, wszystko okej?- Złapałem ją za rękę nerwowo przełykając ślinę.

-Tak, wszystko dobrze..- Odparła uśmiechając się sztucznie, ale nie dałem się zmylić.

Wstała z miejsca i oparła się o ścianę, siadając na swoim łóżku.

-Violetto..- Zacząłem.- Mam prawo wiedzieć, czyż nie?- Znów podszedłem do Niej tym razem siadając obok i otulając Ją swoim ramieniem. 

Po chwili dziewczyna wtuliła się we mnie głęboko wzdychając. 

-Po prostu..- Wyprostowała się i popatrzyła mi w oczy.

Dałem Jej tylko znak, by kontynuowała. 

-Chodzi o tatę.- Wzruszyła ramionami.- Wiem, że już wyjechał, ale...- Jej usta ułożyły się w smutną minę.- Boję się Leon.- Jej oczy zaszkliły się przez kropelki łez, które już miały spłynąć po Jej policzkach, kiedy nagle się powstrzymała.

-Czego?- Spytałem wyraźnie zaskoczony.

-Że to wszystko minie..- Znów spojrzała na mnie swoim smutnym spojrzeniem.- Że odejdziesz, tak po prostu. Wiesz, że tego nie zniosę. 

Zdrętwiałem, jak ona mogła pomyśleć, że chcę Ją zostawić, przez ostatnie tygodnie tutaj walczyłem o to by z Nią być, a ona ma takie okropne podejrzenia.

-Skarbie..- Przejechałem jej dłonią po zimnym policzku.- Nawet tak nie myśl, okej?

Kiwnęła niepewnie głową, wierząc w moje słowa.

-Kocham Cię.- Przycisnąłem swoje usta do jej, obdarowując ją pocałunkiem.

-Ja Ciebie też.- Uśmiechnęła się niewinnie, opierając swoje czoło o moje.

Ludmiła

-Okej Andres, naprawdę wielkie dzięki, że pomożesz mi z tą małą upierdliwą...- Nie dokończyłam, próbując zachować w środku swoją złość.

-Spoko, też chcę odzyskać Leona.- Uśmiechnęłam się lekko, zaciskając zęby.

Plan Andresa był doskonały, chętnie rzuciłabym mu się na szyję, ale jednak coś mnie powstrzymywało.

-Cześć.- Rzuciła Naty, wchodząca do pokoju jak gdyby nigdy nic.

Zdradziła Nas, a teraz jeszcze tu przychodziła? Dobra okej, to nadal był JEJ pokój, ale mogła sobie darować przychodzenie tu w dzień. 

-Po co przylazłaś?- Warknęłam przez zaciśnięte zęby.

-Co Cię to obchodzi?- Odpyskowała, pakując coś do swojej torby.

-Och, wychodzisz?- Zakpiłam głupio się uśmiechając.

-Nie martw się, niedługo wrócę.- Posłała mi wrednego całuska.

-Ysz...- Opadłam cała roztrzęsiona na łóżku.- Czy ona nie może zniknąć?- Wyrzuciłam ręce w powietrze, spoglądając ukradkiem na Andresa.

-Wróci.- Parsknął.- Nie wie co robi, zawsze tak było.- Poklepał mnie po ramieniu jak starego kumpla.

-Nie mogę już dłużej czekać!- Wyprostowałam się szybko wstając.

-Na co?- Zdziwił się mój wspólnik, jeśli tak mogłam go w tej chwili nazwać. 

-Idziemy to zrobić teraz! Nie wytrzymam już...- Wypuściłam powietrze z ust, nie wiedząc nawet, że wstrzymałam oddech.

Andres uśmiechnął się łobuzersko, wiedząc o czym myślę.

Cami

-Maxi wyluzuj!- Klepnąłem go w plecy.- Dobrze nam pójdzie, nie denerwuj się.

Tak, cała ja. Potrafiłam pocieszać kogoś, a sama byłam strasznie zestresowana, bo za chwilę mieliśmy pokazać swój projekt Pablo. Chyba jedynie nasza dwójka wydawała się być zaangażowana w muzykę odkąd tu przyjechaliśmy. 

-Gotowi?- Pablo wyrwał nas z naszego dumania swoim głośnym głosem, dając znam żebyśmy zaczynali.

Weszłam na środek sceny, moim zadanie było zaśpiewanie zaledwie tylko dwuminutowej piosenki. Maxi akompaniował, wzięłam głęboki wdech i rzuciłam spojrzenie mojemu koledze mówiące "Dawaj!". Tak też zrobił, z głośników wydobyła się muzyka, odczekałam chwilę, w której ja wchodzę i zaczęłam. Z moich ust wyleciały pierwsze słowa piosenki: http://www.youtube.com/watch?v=LEdoBUB80gg.

Kiedy skończyłam byłam tak strasznie ciekawa jak mi poszło, że nie usłyszałam nawet oklasków, które mi sprzedali.

-To było... Genialne!- Krzyknął Pablo wciąż klaszcząc w swoje dłonie.- Na sto procent zaliczyliście to zadanie, gratuluję!- Uścisnął nam oboju dłonie, uśmiechając się. 

Wyleciałam z sali jak poparzona, skacząc i piszcząc z radości, za mną tuż mój przyjaciel.

-Maxi!- Bez chwili zastanowienia podbiegłam do Niego i rzuciłam mu się na szyję, nie ukrywając swojej radości. Myślała, że chłopak się speszy, ale nic z tych rzeczy. Tym razem poczułam się tak bezpiecznie w Jego ramionach, on objął mnie swymi rękami przytulając mnie mocno. W moim brzuchu motylki szalały, w końcu dostały to co chciały. 

-Może pójdziemy do uczcić?- Spytał Maxi z łobuzerskim uśmieszkiem na twarzy.

-Pewnie, chodź!- Złapałam Go za rękę, zmierzając ku drzwi wyjściowych. 

Violetta

-Leon.. Przestań..- Zaśmiałam się cicho kiedy Leon delikatnie przesuwał ręką po moim brzuchu, gilgocząc mnie przy tym co sprawiało, że wybuchałam śmiechem co pięć sekund.

-Przepraszam.- Musnął moje usta, uśmiechając się niewinnie.- Chcę po prostu spędzać z Tobą każdą możliwą chwilę i...

-Iii?- Spojrzałam na Niego, wplątując ręce w Jego włosy.

-I chcę żebyś czuła się przy mnie dobrze, jako moja dziewczyna.. Wiesz o czym mówię.- Patrzył na mnie ze skupieniem.

Uśmiechnęłam się lekko, nie wiedząc zbytnio co odpowiedzieć. 

-Wiesz, czy nie wiesz?- Przybliżył się do mnie, kładąc swoje ręce powyżej moich bioder.

Znów tylko uśmiechnęłam się, nie odpowiadając.

-Nie słyszałem.- Zaśmiał się, po czym ponownie zaczął mnie gilgotać co wywołało u mnie szybką odpowiedź "wiem".

W końcu przestał, ale ja nadal się śmiałam. Czułam się przy nim tym kim naprawdę jestem, nie ukrywałam się, lubiłam patrzeć na Jego błyszczące oczy i zaczerwienione policzki. Tak jakby to stawało się częścią mojego dnia, zdecydowanie najlepszą częścią mojego dnia. 

-Co?- Spytałam, kiedy zauważyłam, że przygląda mi się z uwagą.

-Chodź tu.- Skinął palcem, oblizując usta. 

Już chciałam się zaśmiać, ale nie zdążyłam. Jednym ruchem ręki przyciągnął mnie do siebie tak, że nasze usta dzieliły jedynie milimetry. Czułam jego dłonie wplątujące się w moje włosy, nie chciałam tego przerywać i obiecuję, że jeśli teraz wszedłby ktoś do pokoju to odstrzeliłabym mu głowę! W końcu nasze usta złączyły się, a nasz niewinny całus przerodził się w czuły i namiętny pocałunek. Trwało to kilka minut, jego wargi były takie delikatne i czułe, mogłoby przez całe życie spoczywać na moich. I nagle co? Bum. Usłyszałam tylko kopnięcie i kiedy zdążyłam się oderwać od Leona zauważyłam tylko Andresa i Ludmiłę stojących obok, byłam pewna, że ich wizyta nie szykowała niczego dobrego.

-Koniec tej zabawy.- Ludmiła się chciwie uśmiechnęła, patrząc na mnie wzrokiem mordercy.- Może powiesz w końcu swojemu chłopakowi to, co przed nim ukrywasz?- Założyłam rękę na rękę i przerzuciła ciężar swojego ciała na lewą stronę, Andres przybrał podobną pozę. 

 NO TO PA! :D 

+ Dodałam naszego Leonka jako bohatera w moim drugim opowiadaniu XDD Znajdziecie Go w zakładce "Bohaterowie" :P 
http://dremofbieber.blogspot.com/